وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا1
Bij de snuivend rennenden
فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا2
en de vonken slaanden
فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا3
en de \’s morgens aanstormenden,
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا4
die dan stof opwerpen
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا5
en dan midden in de slagorde doorbreken!
إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ6
De mens is zijn Heer niet erkentelijk.
وَإِنَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٌ7
Hij is er zelf getuige van.
وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ8
Het bezit heeft hij hevig lief.
أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ9
Weet hij het dan niet? Wanneer wat in de graven is wordt omgewoeld
وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ10
en wat in het binnenste is tevoorschijn wordt gebracht,
إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّخَبِيرٌ11
dan is hun Heer op die dag over hen welingelicht.
die soeras kan ik een beetje